Hepatiti C kronik i referohet inflamacionit të vazhdueshëm të mëlçisë për shkak të infeksionit HCV. Megjithatë, mund të çojë në simptoma në të gjithë trupin tuaj, duke përfshirë problemet e tretjes, dëmtimin e indeve tiroide dhe efekte të tjera të vazhdueshme.
Sipas Institutit Kombëtar të Diabetit dhe Sëmundjeve Digjestive dhe Veshkave (NIDDK), deri në 3.9 milionë njerëz në Shtetet e Bashkuara mund të kenë formën kronike të hepatitit C, i cili shkaktohet nga virusi i hepatitit C (HCV).
Sipas Organizatës Botërore të Shëndetësisë (OBSH), rreth 58 milionë njerëz në mbarë botën kanë hepatit kronik C.
Me kalimin e kohës, një infeksion HCV mund të çojë në cirrozë, e cila mund të shkaktojë dështim të mëlçisë. Cirroza gradualisht bën që indi mbresë të zëvendësojë gradualisht qelizat e mëlçisë. Më pas mund të përparojë në një pikë ku nuk ka qeliza të mjaftueshme për funksionin tipik të mëlçisë.
Cirroza mund të krijojë një grumbullim të toksinave në tru. Mund të shkaktojë gjithashtu probleme të rrjedhjes së gjakut dhe probleme të lëkurës si mavijosje e lehtë ose verdhëz.
Hulumtimet sugjerojnë se rreth 15-30% e njerëzve me hepatit kronik C do të zhvillojnë dështim të mëlçisë.
(Mjek nefrolog)
Si mjekohet Hepatiti C ?
Duhet patur parasysh se udhëzimet për trajtimin dhe menaxhimin aktual diagnostik të infeksionit të hepatitit C (HCV) vazhdojnë të evoluojnë me shpejtësi.
Zgjidhja spontane e infeksionit akut HCV mund të ndodhë në 15% deri në 50% të pacientëve. Prandaj rekomandohet monitorimi për pastrimin spontan për një minimum prej 6 muajsh përpara fillimit të trajtimit. Pacientët me infeksion akut HCV duket se kanë një shans të shkëlqyer për t’iu përgjigjur 6 muajve të terapisë standarde me interferon (IFN). Megjithatë, regjimet pa IFN janë më të sigurta dhe aktualisht rekomandohen për trajtimin e infeksionit akut HCV si dhe me infeksionin kronik HCV.
Hepatiti C është bërë një sëmundje e shërueshme me përdorimin e agjentëve antiviralë (>95%). Trajtimi për HCV kronik bazohet në udhëzimet nga Shoqata e Sëmundjeve Infektive të Amerikës (IDSA) dhe Shoqatat Amerikane për Studimin e Sëmundjeve të Mëlçisë (AASLD), në bashkëpunim me Shoqatën Ndërkombëtare Antivirale-SHBA (IAS-USA). Këto udhëzime përditësohen shpesh.
Udhëzimet e AASLD/ISDA propozuan më parë që për shkak se të gjithë pacientët nuk mund të marrin trajtim menjëherë pas miratimit të agjentëve të rinj, përparësi duhet t’u jepet atyre me nevojën më urgjente. Rekomandimet përfshijne sa vijon :
Pacientët me fibrozë të avancuar, ata me cirrozë të kompensuar, marrësit e transplantit të mëlçisë dhe ata me komplikime të rënda ekstrahepatike duhet t’u jepet prioriteti më i lartë për trajtim.
Bazuar në burimet e disponueshme, pacientëve me rrezik të lartë për komplikime të lidhura me mëlçinë dhe komplikime të rënda ekstrahepatike të hepatitit C duhet t’u jepet prioritet i lartë për trajtim.
Vendimet e trajtimit duhet të balancojnë reduktimin e parashikuar të transmetimit kundrejt gjasave të riinfeksionit në pacientët, rreziku i transmetimit të HCV-së është i lartë dhe tek të cilët trajtimi i HCV mund të rezultojë në një reduktim të transmetimit (p.sh., meshkujt që bëjnë seks me rrezik të lartë me meshkuj, injeksion aktiv , përdoruesit e drogës, personat e burgosur dhe ata në hemodializë).
Kohët e fundit, udhëzimet AASLD/ISDA kanë hequr tabelat e tyre të prioriteteve, por vazhdojnë të rekomandojnë fuqimisht trajtimin për të gjithë pacientët me infeksion kronik HCV, duke përjashtuar ata me jetëgjatësi të shkurtuar që nuk mund të perfitojne nga trajtimi i HCV, transplantimi i mëlçisë ose një terapi tjetër e drejtuar.
Me përjashtim të grave shtatzëna, Organizata Botërore e Shëndetësisë rekomandon që trajtimi t’u ofrohet të gjithë individëve të moshës 12 vjeç e lart të diagnostikuar me HCV, pavarësisht nga stadi i tyre i sëmundjes.
Fillimi i trajtimit më herët për pacientët me fibrozë të stadit më të ulët mund të zgjerojë përfitimet e përgjigjes virologjike të qëndrueshme (SVR). Në një studim vijues afatgjatë, 820 pacientë me fibrozë METAVIR të stadit F0 ose F1 të konfirmuar me biopsi u ndoqën deri në 20 vjet. Shkalla e mbijetesës 15-vjeçare ishte statistikisht dukshëm më e mirë për ata që përjetuan SVR (93%) krahasuar me ata, trajtimi i të cilëve kishte dështuar (82%) ose për ata që mbetën të patrajtuar (88%) (P =.003). [76]
Trajtimi i infeksionit kronik HCV ka dy qëllime. E para është arritja e çrrënjosjes së qëndrueshme të HCV (dmth. SVR), e cila përkufizohet si mungesë e vazhdueshme e HCV ARN në serum 12 javë pas përfundimit të trajtimit antiviral. Qëllimi i dytë është parandalimi i përparimit drejt cirrozës, karcinomës hepatocelulare (HCC) dhe sëmundjes së dekompensuar të mëlçisë që kërkon transplantim të mëlçisë.
Në një studim prospektiv të 158 pacientëve me infeksion kronik HCV dhe cirrozë të mëlçisë, të cilët morën terapi pa interferon me agjentë antiviralë me veprim të drejtpërdrejtë (DAAs) dhe 184 pacientë të kontrollit të HCV me cirrozë të patrajtuar të mëlçisë, rreziku afatshkurtër (1.5 vjet) për de novo HCC nuk ka ndryshuar. .
Terapia antivirale për hepatitin C kronik duhet të përcaktohet rast pas rasti. Megjithatë, trajtimi rekomandohet gjerësisht për pacientët me nivele të ngritura të alaninës aminotransferazës (ALT) në serum, të cilët plotësojnë kriteret e mëposhtme:
- Mosha me e madhe se 18 vjec
- Rezultatet pozitive të testit të antitrupave të HCV dhe HCV ARN në serum
- Sëmundja e kompensuar e mëlçisë (p.sh. pa encefalopati hepatike ose ascit)
Indekset e pranueshme hematologjike dhe biokimike (hemoglobina të paktën 13 g/dL për burrat dhe 12 g/dL për gratë; numri i neutrofileve >1500/mm 3, kreatinina serike < 1.5 mg/dL)
- Gatishmëria për t’u trajtuar dhe për t’iu përmbajtur kërkesave të trajtimit
- Nuk ka kundërindikacione për trajtim
Një kriter tjetër janë gjetjet e biopsisë së mëlçisë në përputhje me një diagnozë të hepatitit kronik. Megjithatë, një biopsi e mëlçisë para trajtimit nuk është e detyrueshme. Mund të jetë i dobishëm në situata të caktuara, si për shembull në pacientët me nivele normale të transaminazave, veçanërisht ata me një histori të varësisë nga alkooli, në të cilët mund të ekzistojë pak korrelacion midis niveleve të enzimës së mëlçisë dhe gjetjeve histologjike.
