(Mjek nefrolog)
Zbulimi i proteinave të ekskretuara në urinë është përdorur gjerësisht në vlerësimin e sëmundjeve të veshkave. Proteinuria identifikon pacientët me dëmtim të veshkave dhe ata në rrezik për përkeqësim të sëmundjes së veshkave dhe rritje të sëmundshmërisë kardiovaskulare. Një individ me proteinuri në kushtet e një norme normale të filtrimit glomerular (GFR) është në rrezik të lartë të humbjes progresive të funksionit të veshkave.
Është e rëndësishme të theksohet kur proteinuria është e pranishme dhe mund të reduktohet, pasi ulja e proteinurisë ka një efekt mbrojtës kundër humbjes së mëtejshme të funksionit të veshkave.
Ekskretimi normal i proteinave urinar është < 150 mg/24 orë dhe përbëhet kryesisht nga proteina të sekretuara si proteinat Tamm-Horsfall. Norma mesatare normale e sekretimit të albuminës (AER) është 5-10 mg/ditë, me një AER prej > 30 mg/ditë që konsiderohet jonormale. AER midis 30 dhe 300 mg/ditë quhet albuminuri e rritur mesatarisht.
Nivelet më të mëdha se 300 mg/ditë quhen albuminuri e rritur rëndë. Në të kaluarën, albuminuria e rritur mesatarisht dhe e rëndë quheshin respektivisht mikroalbuminuria dhe makroalbuminuria. Albuminuria që vazhdon për 3 muaj konsiderohet Semundje kronike e veshkave Proteinuria e rangut nefrotik përkufizohet si më shumë se 3.5 g proteina e ekskretuar në urinë gjatë 24 orëve. .
Proteinuria mund të diferencohet në bazë të ndonjë prej të mëposhtmeve:
- Sasia e proteinave (nefrotike ose jonefrotike)
- Lloji i proteinës (albuminuria ose proteinuria me peshë të ulët molekulare)
- Dëmtimi patologjik themelor (glomerular vs jo-glomerular).
- Patofiziologjikisht, shumica e rasteve të proteinurisë klasifikohen në një ose më shumë nga kategoritë e mëposhtme:
- Tubulare
- Nga teprica
- Glomerulare
