Nga Dr. Alket Koroshi, mjek nefrolog
ADPKD (Sëmundja renale autosomale polikistike).
Patogjeneza e ADPKD është një rrjet kompleks i proceseve qelizore të dëmtuara, duke përfshirë ndryshimin e sinjalizimit qelizor, rritjen e apoptozës, autofagjinë e dëmtuar, mosfunksionimin mitokondrial, rritjen e glikolizës aerobike të shoqëruar me hipergliceminë (Efekti Warburg) dhe inflamacionin kronik.
Kuptimi më i mirë i këtyre proceseve anormale qelizore ka nxjerrë në pah disa mundësi trajtimi, megjithatë, pak kanë përmbushur premtimet e tyre fillestare dhe kanë përmbushur pritshmëritë teorike dhe patofiziologjike. Përkthimi i dobët i studimeve paraklinike të kafshëve te njerëzit ka disa kontribues, nga modelet e kafshëve që nuk riprodhojnë të njëjtin defekt molekular (mangësi PKD1 ose PKD2) deri te përdorimi i dozave që nuk mund të arrihen në studimet njerëzore për shkak të efekteve anësore.
Kështu, trajtimi i ADPKD mbetet ende një sfidë që zbulon nevojën e paplotësuar për opsione të reja terapeutike, pavarësisht disponueshmërisë së tolvaptan-it, një antagonist selektiv, konkurrues i receptorit të vazopresinës 2 (V2R) .
Një grup i larmishëm rrugësh sinjalizuese ndërqelizore janë të çrregulluara dhe kontribuojnë në patogjenezën e ADPKD duke përfshirë objektivin e gjitarëve të rapamicinës (mTOR), proteina kinazës së aktivizuar nga AMP (AMPK), adenozinës monofosfat ciklik të ndërmjetësuar nga vazopresina (cAMP) dhe kinazës së rregulluar nga sinjali jashtëqelizor. (ERK) shtigjet.
Inflamacioni, mosfunksionimi mitokondrial dhe riprogramimi metabolik janë konsideruar gjithashtu përgjegjës për formimin dhe zgjerimin e cisteve. Së fundi, si për çdo formë kronike, ngadalë progresive të SKK, reduktimi i masës funksionale të veshkave mund të rezultojë në hiperfiltrim glomerular dhe zhvillimin e lezioneve fokale segmentale glomerulare.
